vrijdag 22 nov

Vrijdag!
Tja, natuurlijk gingen we naar het ziekenhuis, maar eerst hadden we een afspraak met Tamari, voor ons afscheid. We willen (en krijgen) een kampvuur, en dan willen we wat kadootjes geven, en daarvoor hadden we de wijze raad van Tamari en de Matron nodig! Nu krijgen de groteren een kanga (een doek die iedere vrouw hier heeft) en de kleintjes ieder een eigen pop, die we vanuit huis hebben meegenomen. In Alphen is een mevr van de kerk die poppen opkoopt, aankleedt (breien) en ze dan weggeeft voor kinderen in arme landen. Wij kregen er tien, dus dat is heel mooi!
Tamari gaat met ons mee om de kanga’s te kopen, alleen moeten we dan helaas wel naar Iringa weer. Maar vooruit, dat moet dan maar!
Op de weg naar het ziekenhuis zit sinds gister een jongen van een jaar of 8 onder een boom met een gebroken been. We hadden besloten dat we wat speelgoed voor hem zouden meenemen. Dus wij bij die jongen gaan zitten, begint hij toch te krijsen, is gewoon super bang!!! Maar toen we het speelgoed gingen uitleggen en laten zien, werd hij gelukkig stil.
Die weg naar het ziekenhuis is trouwens heel leuk,er lopen veel kinderen (die gaan niet naar school omdat ze daarvoor geen geld hebben) en die roepen ons veel na, maar gelukkig geen mzungu, maar gewoon klaas en joke!! Echt leuk om te merken dat ze heel snel aan ons gewend zijn!
In het ziekenhuis was alles nog steeds heel goed, de netten zijn nog steeds klein, ze vertelden ons het voordeel ervan, en verder was er eigenlijk helemaal geen probleem, dus we kunnen met een gerust hart weg! De tafels die we hebben besteld (voor de ok en voor de andere couveuse) moesten betaald, maar we hadden geen geld bij ons, en dus zouden we terug moeten lopen! Gelukkig is er dan altijd wel iemand die je helpen wil, en we mochten met de ambulance met chauffeur ff op en neer! Toen we langs het kind met gebroken been reden, zat er het hele dorp aan kinderen omheen! Dat is waarvoor je het doet!!
Na de lunch moesten we wachten op een dokter die vanuit Kikokoto (de dispensary) kwam om ons te bedanken voor de spullen die we een tijdje geleden hadden gebracht. Hij kwam, en we kregen een gesprek. Hij is nl verpleegkundige, maar met een certificaat, en wil een echt diploma, maar dat kost twee jaar studie, en hij heeft geen geld daarvoor. We vroegen wat dat kost (400,-) en waarom hij het zo graag wilde. Dat was omdat hij heel graag meer wil leren, en ook hoger op wil komen, en dan als hij klaar is, en een beter betaalde baan heeft, wil hij z’n twee broertjes de studie van bekostigen. Ik zou hem heel graag willen helpen, maar dat gaat niet alleen lukken, dus wie wil meedoen hieraan???
Het is echt een goedwillende jongen! Bijzonder is dat hij deze week helemaal alleen die dispensary runt, dus bevallingen doet, medicijnen uitdeelt op basis van zijn diagnose, dat is echt heel veel verantwoordelijkheid voor zo’n jongen!onverantwoord in onze ogen
De tafel voor de keuken leverde ook nogal wat problemen op, eric, de timmerman had gezegd dat hij het had begrepen, en de tafel getekend zoals we bedoelen, maar uiteindelijk was het niet de juiste aan het worden, bovendien was het nog lang niet klaar! Balen!! Gelukkig schaamden ze zich wel! Maar goed, nu gaan ze er hard aan werken, want we willen wel dat het klaar is voor we weg zijn!
Verder genieten we van de warmte, en de zon, en lunchen tegenwoordig best vaak lekker buiten!
Voor het ontbijt zitten we vaak buiten onze thee te drinken tot we de djembe voor het ochtendgebed horen, dat is echt wel genieten!
Vandaag ook even met mn moeder gebeld, dat was ook fijn, goed om te horen dat het wel goed gaat met haar!
Zo, dat was het voor vandaag!!