Zaterdag

Gelukkig doet de moskee het vandaag niet! Ik heb lang wakker gelegen met veel gedachtes , een heel vol hoofd en als ik bijna sliep was ere en irritante mug!
Ik word dus redelijk chagerijnig wakker! Ook ben ik mn zonnebril kwijt, dat doe took geen goed!
Na het ontbijt (eerst de prayer maar dat went inmiddels al) gaan we lekker ff relaxen.
De kinderen komen naar ons toe met de spelletjes die we hebben meegenomen. Leuk zoals ze die spelletjes total anders gebruiken dan wij het doen! Ze sorteren en het echte spelelement zien ze niet, ook niet als je het voordoet en uitlegt!
Hamisi is heel laat, hij komt pas als we naar de stad gaan. Hij oogt verdrietig, maar zegt dat alles goed is. We pinnen bij een bank die erg ver uit de slinger van de stad ligt. Waarom een bank in the middle of nowhere?
Hierna boodschapjes als dingen voor de couveuse en van het inpakmateriaal van de couveuse wil mm Tekla een medicijnkast maken, dus daarvoor ook material gekocht.
Hierna naar huis en lekker in de schaduw kletsen en nu typen, kortom relaxen!
Na de lunch gaan we beginnen met de muursticker op de muur krijgen. Dat is idd wel veel werk! Je moet het plakken, knippen en dan weer plakken. Maar als snel hebben we kniphulpjes! Het valt op dat als er werk te doen is, de kinderen allemaal heel gewillig zijn om te helpen of het van je over te nemen. Tijdens de lunch praten we over de toekomst van Peter. Mm Tekla wil graag dat hij een eigen ruimte krijgt in de toekomst en het liefst ook een vrouw en kindje. WIj schrikken daarvan want wat moet een verstandelijk beperkte jongen met een kind? Wij leggen uit dat een huis en vrouw voor ons prima lijkt, maar een kind een ander verhaal is. Natuurlijk moeten ze hier beslissen wat voor hem het beste is, maar alsonze mening gevraagd wordt, geven we die! Maar mm legt uit dat zo’n kind een verzekering voor zijn toekomst zou zijn. Wij komen met argumenten dat het te moeilijk voor Peter zou zijn, en dat het kind ook niet gelukkig zou worden, maar dat dringt echt niet door. Kortom een duidelijk cultuurverschil. We hebben het e rook bij gelaten en uitgelegd dat het niet ons kind is, we willen hem ondersteunen waar nodig en zoveel als wij kunnen, maar beslissingen als dit moeten toch echt door mensen van dit land genomen worden.
Aan het eind van de middag komt Hamisi met een bedruk gezicht vertellen dat hij helaas morgen al naar huis gaat, want het gaat niet goed met zijn zoontje, hij heeft koorts, en malaria. Wij ontruimen de koffer die voor hem bestemd is, en praten nog kort met hem. Daarna doen we een sort van volleyball met een heleboel kinderen en nu alweer typen. Kortom een dag waarin veel en toch weer niet zoveel gebeurd!

Recente Reisverslagen: