dinsdag kipaduka

Dinsdag Kipaduka

Vandaag vroeg op want we gaan met het ziekenhuis naar een plaatsje een uur rijden hiervandaan. We komen veel te vroeg in het ziekenhuis en pikken nog wat van het ochtendgebed en de overdracht mee. Iedere nachtdienst van een afdeling vertelt over de afgelopen nacht.
Hierna nog even wachten en dan gaan we! Het is een redelijke weg en we zien weer veel. Vooral dat er steeds meer stenen huizen in aanbouw zijn. En dat een zandweg langzaam aan wordt vervangen
Als we aankomen, staat er een menigte van zo’n 100 vrouwen en minstens 200 kinderen. Allemaal uitgedost in hun kleurrijke mooie kleding. Het is een dorpje van niks in the middle of nowhere.
We hadden al gevraagd of we de presentatie over preventive van malaria, cholera en hiv mochten geven. Dat vonden ze prima. Ze gaan gelijk een tafel regelen en bankjes om op te zitten. In no time zitten de banken vol met vrouwen en wat kinderen. We starten de presentatie en ze zitten ademloos te kijken en luisteren! Om een lang verhaalkort te maken, we hebben 4 uur lang achter elkaar de presentatie gedaan en ze bleven komen en kijken! Hierna nog even door het dorpje gelopen, wat een rust straalde dat uit!
Terug reden we door het werkelijke dorp, want het zal wel een soort van “buitenwijk” geweest zijn waar we waren. Daar, in dat dorp gingen we lunchen. Ik hield mn hart vast, en zei al dat morgen mama Iringa, oftewel de pizzeria niks werd als ik nu hier moest eten. Maar het viel alles mee! We gingen een gebouwjte in dat wij nooit zelf binnen zouden zijn gegaan. Maar het was er schoon! We kregen goed te eten! Daarna naar huis gereden en gelopen. Halverwege de weg naar huis kwamen we schooljongens tegen die een praatje begonnen. Er was een jongen van 17 jaar en die was nogal soort van verbitterd, hij vond Tanzania vreselijk en wilde in het westen komen wonen, want hier is geen toekomst. We praatten over hoe het aan het veranderen/verbeteren is, maar hij had daar geen oog voor. Hij bleef bij zijn standpunt dat het geen fijn land is, ook niet als je er geboren bent. Ik kon hem helaas geen ongelijk geven, maar het geeft je een machteloos gevoel want wij kunnen het niet veranderen. We vertelden de jongen ook dat hij zelf verantwoordelijk is voor zijn leven en dat als hij goed leerde, en dat zou hij wel kunnen,, hij zelf het verschil zou kunnen gaan maken. En natuurlijk zei ik ook dat ik het allemaal best wel begrijp.
Thuis stond de leraar met het zieke kindje, inmiddels beter, weer op de stoep, hij had zn huiswerk alweer gedaan, hij was in Iringa geweest en had inschrijfformulieren voor mikrokrediet gehaald. Wij gaan hem vrijdag helpen bij het invullen.
Hierna discussies met de Denen over werkloze jongeren hier, want we sponsoren wel de educatie, maar als ze een diploma hebben, worden ze heel vaak werkeloos! En hoe komen ze daardan weer bovenop? De sponsors sponsoren dan niet meer, en hier krijgen ze geen uitkering en ouders kunnen heel vaak ook niet bijdragen. Dit is echt een problem van de toekomst hier aan het worden.